Dus dit is écht je werk?’ vraagt de dochter, haar gezicht een mengeling van ongeloof en afkeer. We hebben de afgelopen twee uur samen een tocht gemaakt door het leven van haar overleden vader. Het was een pittige klim met hier en daar een glibberige afdaling en soms een helling die te steil was om te nemen. Er is gevloekt en gezweet, gegrinnikt en gezucht. Aan mij de opdracht om dit samen te smeden tot een verhaal dat hem bij zijn uitvaart recht doet als vader en mens die hij was. ‘Ik wens je veel succes,’ zegt de dochter met een spottend lachje als ze me uitzwaait, ‘en maak er maar wat moois van!’

---

Maak er maar wat moois van is opnieuw een bundel korte verhalen ontleend aan de praktijk, die je meenemen in de wereld van afscheid en rouw. Maar meer nog dan over de dood gaan de verhalen over het leven: het leven van de mens die gemist wordt en het leven van de mensen die achterblijven.

‘Ik zou het niet kunnen!’  Het is vrijwel het eerste dat mensen zeggen als ze horen wat haar werk inhoudt: het begeleiden van de afscheidsceremonie bij een begrafenis of crematie. Maar wie denkt dat alles in het teken staat van dood, afscheid en verdriet vergist zich. Juist wanneer de dood zich aandient, gaat het namelijk meer dan ooit over de waarde van het leven en daarmee ook over liefhebben en loslaten.

Ik zou het niet kunnen gaat over wat mensen drijft, beweegt of aan de grond houdt: een bundel korte verhalen, ontleend aan de praktijk, over onmacht, verlangen en rouw, maar ook over liefde, verbondenheid en vertrouwen. Verhalen die niet alleen ontroeren en aanzetten tot nadenken, maar ook regelmatig uitnodigen tot een brede glimlach.

Eén ding hebben ze gemeen: een scherpe, maar liefdevolle blik op de mens. Dat maakt het geheel op een mooie manier wijs, humorvol en toch ‘licht’, ondanks het zware onderwerp.